fijne feestdagen en een gezond en zinvol blogjaar 2011

blogpieper groet u vanaf de gekleurde bergen

tot blogs!

Herfst en Winter

Deze foto werd aan het einde van de herfst, het begin van de winter, gemaakt. Een gure herfstdag.

Het is de flat, uit de 60-er jaren, waar ik woon.

Onderstaande foto maakte ik gisteren om het winterbeeld van vandaag te bevestigen.

De winter en veel winterbeelden zijn mooi om te zien. Ik snak naar het voorjaar en de zomer.

Winterbeeld Velp

Velp in de winter, 's ochtends, voordat de sneeuw valt.

geheimzinnig hotel

Een klein hotel, ergens in Arnhem, laat in de middag.

Geheimzinnig, de sfeer wordt versterkt door de onscherpte van de foto.

Normaal gesproken verdwijnt zo'n foto naar de prullenbak. Nu even niet........

Mijn "Openbare Lagere School 13" in Arnhem.

Een paar jaar geleden vond er in Arnhem een reunie plaats van oud-leerlingen van mijn oude lagere school. Ik kwam daar bij toeval achter. Ik realiseerde mij toen dat ik van mijn oude school geen enkele foto had. Alsnog een foto maken van het schoolgebouw kon helaas niet meer omdat het gebouw is  gesloopt om plaats te maken voor een blokje woningbouw.

Dankzij die reunie beschik ik nu over een foto van mijn school. De onderstaande foto hing aan de muur in de gang van de nieuwe Heijenoordschool, dankzij mijn mobieltje kon ik hem fotograferen.

Mijn oude school, de Openbare Lagere School nummer 13, stond in de Schilderstraat in Arnhem. In de wijk Heijenoord. Ik heb gemengde maar toch ook positieve herinneringen aan die schooltijd. Niet dat ik zo graag naar school ging. Ik denk in dit verband aan al die benauwde uren binnen de vier muren van mijn school. Zodra de schoolbel ging rende ik naar buiten, naar de straat, naar de avonturen met mijn vriendjes en vriendinnetjes in de wijken Lombok en Heijenoord.

Af en toe bekijk ik de schoolrapporten uit die tijd en verbaas ik mij over de redelijk goede cijfers en de aanvullende opmerkingen van de onderwijzers. Soms positief over de behaalde cijfers, soms kritisch van toon over mijn losbandig gedrag. Maar helaas, ik had geen schoolfoto's. Tot een jaar of vier geleden.

Toen kreeg ik, na een verhuizing, van een van mijn buren een klassefoto waar ik op stond. Mijn buurvrouw zag mijn naam boven de brievenbus en vermoedde wie ik was. We bleken tot onze verrassing klasgenootjes te zijn geweest. Zij had wel een paar klassefoto's uit die tijd en liet mij die zien. Dolblij was ik met de afdrukken die ik van haar kreeg.

Hierboven zien jullie mijn oude school aan de Schilderstraat.

Tijdens de reunie hingen aan de muur van de nieuwe Heijenoord-school verschillende oude foto's.

In een paar er van herkende ik mijzelf. In de bovenstaande foto's kom ik niet voor maar de foto verwijst naar een bezoek aan Schiphol , een reisje dat ik nooit zal vergeten.

Arnhems mooie plek, vertrouwd uitzicht.

Zondag bezocht ik met mijn lieve vriendin het Museum voor Moderne Kunsten in Arnhem.

Daar kom ik graag. Zowel voor de vaste als voor de wisselende exposities.

In mijn kindertijd en ook naarmate ik ouder werd, ik woonde op de Utrechtseweg vlakbij het museum, was ik op de woensdagmiddagen een vaste bezoeker. Ik kon er in die tijd dan gratis in, het fenomeen zakgeld kende ik nog niet.

Een bezoek aan het museum sloot naadloos aan bij mijn behoefte aan beeldende en andere kunsten.

Een behoefte die ik tot aan de dag van vandaag heb. Mede daardoor maak ik mij op dit moment ernstige zorgen over de aangekondigde bezuinigingsplannen. Ook over het gemak en het onbegrip waarmee dit kabinet praat over de rol van beeldende kunst en cultuur in de samenleving.

Maar terug naar deze bijdrage.

Ademloos keek ik in mijn kindertijd naar de -in die tijd- realistische schilderijen, zoals de boeiende schilderijen van onder meer Dick Ket. Naarmate ik meer van beeldende kunst ging begrijpen keek ik ook geboeid naar die prachtige en kleurrijke schilderijen van de moderne kunstenaars uit het begin van de vorige eeuw.

Tijdens een wandeling door het museum heb ik soms de behoefte aan een pauze. Aan een plek waar je even kunt nadenken over hetgeen je hebt gezien. In dit Arnhemse museum is dat altijd de zaal met het prachtige, panoramische uitzicht over de rivier de Rijn. Zo ook afgelopen zondag.

Die plek, dat uitzicht is voor mij zeer vertrouwd en steeds weer verrassend. Dat heeft te maken met de tijd van het jaar, met het weer en met het tijdstip waarop ik er ben.

Bovenstaande foto, het is helaas niet mijn beste, maakte ik laat in de zondagmiddag met mijn mobieltje.

voor mijn lieve zoon

voor mijn lieve zoon

De vorige tekening betrof een verstild moment in het leven van mijn lieve dochter.

Deze tekening, gemaakt in 1981, verwijst naar -het speelgoed van- mijn lieve zoon.

Hij was toen 11 jaar en speelde al een tijdje niet meer met deze truck met oplegger.

Zijn belangstelling richtte zich meer op voetballen, zwemmen, dammen, schaken en buiten spelen.

Wanneer de truck gemaakt is weet ik niet, misschien in de 30-er / 40-er jaren?

Geen plastic -weggooi- product zoals je tegenwoordig zoveel ziet maar een duurzaam, mooi en vooral vakkundig gemaakte beukenhouten vrachtwagen met rode wielen.

Het opschrift aan beide zijkanten, transportdienst, is net als de wielen en het dak van de truck, in rood uitgevoerd. De truck heeft talloze meters afgelegd op de vloeren van ons huis.

Deze truck vervolgt binnenkort zijn -jarenlange- reis.

Hij bereikt dan het huis van mijn zoon, van zijn lieve vrouw en hun prachtige zoon van ruim een jaar. Die generatie zal, naar het zich laat aanzien, de truck nog vele meters op de (hun) vloer laten reizen.

Wat in mijn huis achterblijft is slechts de herinnering, versterkt door deze tekening.

Eens zal deze truck nogmaals worden doorgegeven aan de daarna volgende generatie's.

voor mijn lieve dochter

Een eenvoudige, spontaan gemaakte viltstiften-tekening voor mijn lieve dochter.

Snel getekend op een toevallig aanwezig stuk karton.

Nadat zij in slaap viel en deze speeltjes op het kleed in de woonkamer achter liet.

Het is in al zijn eenvoud niet meer dan wat je ziet.

Haar popje zonder ogen, een plastic telefoon, een leeg tasje dat ik later nog eens gebruikte voor de omslag van het vernieuwde rapport van haar basisschool "De Mheen" in Apeldoorn.

Een klok die de tijd heeft stil gezet.

Het zijn stille getuigen van die tijd, het beeld van mijn slapende dochter, van haar toenmalige speeltjes.

Momenten die voor altijd in mijn -en misschien ook in haar- geheugen staan gegrift.

Hierbij een tekening

"winterwaard"

"winterwaard"

Vandaag, een onvervalste echte herfstdag,

de voorbode van de winter,

een donkergrijze lucht, druilerige regen,

niet echt een dag om vrolijk te beginnen.

Ik laat de moed niet zakken,

ook al stemt het tv-nieuws,

van vanmorgen, niet tot vrolijkheid.

Dan een keuze.

Ik pak, met de ogen dicht,

een tekening uit mijn verzameling.

Om mijn -en wellicht uw- stemming te verbeteren.

Tot mijn verrassing wordt het 

"Winterwaard"

(uit 2008)

Een tekening, opgebouwd vanuit willekeurig getrokken,

min of meer golvende, horizontale lijnen,

vervolgens ingevuld met beelden 

die verwijzen naar de uiterwaarden van de rivier De IJssel.

De aanvankelijk getrokken golvende lijnen

boden mij een aanleiding voor een viertal pentekeningen,

steeds weer verbaasde ik mij over het -wisselende- eindresultaat.

Twee pentekeningen gaf ik weg,

een aan mijn vriend, de ander aan zijn dochter.

De overige twee hield ik zelf,

een daarvan bied ik mijn lezers aan

om deze druilerige dag mee te beginnen.

La Baie de Somme en het huisje in Romaine, Frankrijk

Een aantal vrienden en bekenden hebben mij, mede naar aanleiding van mijn foto's en tekeningen van de krijtrotsen en de villa in het plaatsje Ault (Fr.),  gevraagd waar toch het huisje in Frankrijk staat waar ik regelmatig verblijf.

Ook wilden ze weten hoe het huisje er uit ziet.

Om die vragen te beantwoorden laat ik u een (toeristisch) kaartfragment van Frankrijk NW zien, de regio die deel uit maakt van de provincie Picardie.

Het fragment laat de omgeving van La Baie de Somme zien met de daaraan gelegen leuke, toeristische en vissersplaatsen Le Croty en Saint Valery sur Mer.

Rechtsboven op de kaart ziet u, met een zwarte stip aangegeven, het plaatsje Romaine.

In die regio staat het huisje waar wij regelmatig verblijven.

Linksonder op de kaart ziet u de kustplaats Ault (-Ornival) met zijn prachtige krijtrotsen.

Recent liet ik u de foto's zien van de met neerstorten bedreigde villa -de villa die inmiddels is gesloopt-  en mijn impressie van de kust van Ault met zijn imposante krijtrotsen.

Dit is mijn tekening uit 2007 van het oude en traditionele huisje (19e eeuw) in het plaatsje Romaine.

Romaine maakt deel uit van de gemeente Ponthoile.

Sloop in Arnhem, tekening blootgelegde zijgevel

In de binnenstad van Arnhem, op de hoek van de Koningstraat, werden recent een aantal (hoek-) panden  gesloopt. Het slopen van oude stadsbebouwing, wat je daarna van de geschiedenis van de stad via de bodem krijgt te zien, het hele proces naar en de komst van nieuwe stadsbebouwing, in dit geval een appartementengebouw met winkels op de begane grond, boeit mij enorm. Je krijgt een extra, verfrissende kijk op zo'n  stad.

In een bepaalde fase van dat bouwproces maakte ik bovenstaande foto.

De foto geeft in het kort zowel het oude (zie de blootgelegde zijgevel) als de komst van het nieuwe (zie de bouwactiviteiten op de voorgrond). Maar mijn belangstelling ging vooral uit naar de blootgelegde zijgevel. Deze gevel is van het pand van de, vooral bij Arnhemmers bekende, muziekhandel Bergman.

Daar kocht ik vaak mijn platen en CD's en jaren geleden de oude Gibson Les Paul Custom (1978) van de vermaarde Nederlandse jazzgitarist Wim Overgouw (van het Trio Rita Reis en Pim Jacobs). Jazzliefhebbers, met name de wat ouderen onder hen, herinneren zich deze fantastische en zeer bescheiden gitarist nog wel. Maar terug naar de foto en dit blog.

De zijgevel van deze muziekhandel Bergman boeide mij zo dat ik besloot om er een tekening van te maken. Ik gebruikte hiervoor donkerbruine Faber-Castell pennen (Indische inkt) met verschillende pendikten.

De achtergrond bewerkte ik met een zwarte viltstift.

Hieronder ziet u het resultaat.  

de boom, het verhaal bij een tekening

In de jaren 80, alweer de vorige eeuw realiseer ik mij ineens, keek ik vaak naar bomen. Naar de boomsoorten, hun boomstructuur en andere details. Kort gezegd naar die details die voor een amateur tekenaar als ik interessant zijn om naar te kijken. In de loop van de jaren daarna tekende ik veel bomen, zowel solitaire als groepen bomen. Vooral hun structuur blijft een altijd aanwezige inspiratiebron.

Bij een van mijn zwerftochten door het dorp waar ik destijds woonde, keek ik regelmatig naar een fraaie boom. Die stond aan de haven van Dieren, een uniek onderdeel van het fraaie oude dorpsdeel aan de IJssel. Daar waar het bij velen bekende veerpontje van Dieren naar Olburgen heen en weer vaart.

Kort daarvoor vertelde een bevriende Dierenaar mij, hij was boomdeskundige, dat de omvang van het wortelgestel van een boom erg belangrijk is, zo niet het belangrijkste voor een boom om gezond te kunnen overleven. De meeste mensen kijken alleen naar het takken- en bladerstelsel van een boom, namelijk datgene van een boom dat zich boven het maaiveld bevindt.

Mijn vriend vertelde, ter illustratie van zijn stelling, dat er bij een verbreding van een weg of van een voetpad soms grote delen van het wortelgestel worden afgesneden. Aanvankelijk is er niets te zien van het effect van die ingreep, men ziet daar immers nog niets van. Maar na een tijdje, dat kan een aantal jaren duren, zal de boom langzaam afsterven. Men veronderstelt dan dat de boom ziek is en dat er geen kans van overleven van de boom is. Op het omzagen kan men dan wachten, naar de oorzaak van het verval van de boom kijkt men niet.

Dat boeiende gesprek inspireerde mij bij het maken van een tekening van deze boom.

Niet alleen zijn boomstructuur boven het maaiveld maar ook de belangrijke structuur en omvang van het daar onder gelegen wortelgestel wilde ik in beeld brengen.

Ter leering ende vermaack.

"Spookhuis" Ault, Frankrijk, afgebroken

Op deze foto zie je de betreffende villa nog staan, rechts bovenaan

Mijn vorige blog ging over de grote villa in Ault (Fr.) die op de rand van een geleidelijk afbrokkelende krijtrots stond te balanceren. Naar aanleiding van mijn blog kreeg ik een mailtje van onze vriendin, haar in wiens huisje wij min of meer regelmatig verblijven, waarin zij vertelde dat de villa inmiddels (in 2009) is gesloopt. Het gevaar van naar beneden storten was te groot geworden. Mooi dat ik er bijtijds een aardige foto van heb gemaakt, toch?

Nogmaals de betreffende villa, nu vanuit een andere positie......

Een villa op de krijtrots in Ault Frankrijk, hoelang nog?

In 2007 verbleef ik tijdens een korte vacantie in het noord-westen van Frankrijk, in het piepklein dorpje Romaine. Dit dorpje ligt de provincie Picardie, noordelijk van de delta van de rivier de Somme.

Vanuit onze thuishaven bezochten we de toeristische visserplaatsen zoals Le Crotoy en St. Valerie Sur Mer. In meer zuidelijke richting ligt het plaatsje Ault. Met prachtige en imposante krijtrotsen, tussen de bad- en visserplaatsen Cayeux-Sur-Mer en Le Treport. De rotsen van Ault zijn soms wel 80 a 100 meter hoog, erg leuk voor mensen zoals ik die een klein beetje hoogtevrees hebben.

Die vrees werd bij ons bezoek aan Ault verder versterkt door de wetenschap, wat zeg ik, de zekerheid  dat deze krijtrotsen jaarlijks met centimeters en soms meer afbrokkelen. Aan de voet van die rotsen, op het strand, zie je het bewijs er van in de vorm van de soms zeer grote brokstukken.

Waar ik destijds vooral door werd geboeid was een monumentale villa die boven op de krijtrots stond, haast wachtend op haar onvermijdelijke noodlot, haar val in de diepte. De eigenaren/bewoners hadden de villa reeds verlaten hetgeen mijn fantasie verder prikkelde. Langs het strand wandelende keek ik huiverend omhoog, ik was haast geneigd om op dat dramatische gebeuren te wachten.

Natuurlijk gebeurde dat niet, niemand in die plaats weet immers wanneer die villa naar beneden stort . Hoewel, het valt misschien te berekenen aan de hand van de te verwachten jaarlijkse afbrokkeling van de krijtrotsen.

Ik besloot toen om er maar een foto van te maken. Het resultaat ziet u hieronder, kijk en huiver!

Om u daarnaast een eigen beeld te geven van de indrukwekkende kust van Ault laat ik u mijn min of meer gestyleerde pentekening zien.

Groet, Blogpieper.

de kop van blogpieper

In 1986 liep ik in een middelgrote Duitse stad, ik ben de naam van die stad inmiddels vergeten, ik dacht Dusseldorf.

Ik wandelde in een drukke winkelstraat, een voetgangersgebied. Om mij heen kijkend verwonderde ik mij over al die winkelende mensen, over al die nationaliteiten.

Al die mensen, blank, zwart, geel, rood en met alle kleuren die daar tussen te vermelden zijn.

Druk pratend, heftig gebarend, oud en jong, soms behangen met grote en kleine tassen.
De terrassen in die straat waren druk bezet, grote glazen Duits bier voerden de boventoon.

Ineens viel mij een klein bronzen beeldje op, aan de linkerzijde van de straat, staande op een zwarte  natuurstenen sokkel. Een onopvallend beeldje in eerste instantie.

Nieuwsgierig liep ik er naar toe, keek in het geknede bronzen gezicht en ik verbaasde mij over de fanatieke, bijna dwingende houding en blik van deze man.

Het beeldje vond ik zo boeiend dat ik er een foto van maakte, in het bijzonder van dat boze gezicht.

Na dit bezoek maakte ik thuis deze tekening, met een Rotringpen. Om de fanatieke en boze uitstraling te versterken omgaf ik het hoofd van deze man met een donkere, gearceerde krans.

Een mooie kop voor Blogpieper, dacht ik jaren later...........

een winkeltekening

Vorig jaar maakte ik deze tekening voor de eigenaresse van deze Antiek- en Curiosawinkel.

Als zij verhinderd is vervang ik haar en verkoop Art Deco meubels, lampen en andere producten.

Meestal maak ik abstracte, vaak constructieve tekeningen maar voor deze keer koos ik voor de figuratie.

Als dit experiment lukt zal ik meer tekeningen op mijn blog laten zien.

Groet, Blogpieper.

welkom op dit blog, mijn eerste bijdrage

Al enige tijd geleden heb ik mij voor blogspot.com aangemeld, onder de naam blogpieper.
Waarom die naam? Mijn lieve kleindochter ging naar het gymnasium, alweer een paar jaar geleden, zij werd een brugpieper.  In diezelfde periode startte ik een blog bij de Volkskrant en zocht daarvoor een goede naam. Uit solidariteit met mijn kleindochter koos ik toen voor de naam blogpieper.

Mijn VK-blog gebruikte ik voor gebeurtenissen in mijn leven, voor mijn in de aanhef van dit blog genoemde interesses. Zo nu en dan publiceerde ik reis- (lees zeil-) verhalen. Indien daarvoor een aanleiding bestond gaf ik ook via mijn blog mijn mening over actuele politieke en maatschappelijke zaken.

In verband met het laatste acht ik het nuttig om te vermelden dat ik een overtuigde sociaal-democraat (PvdA-er) ben. Mijn sociaal-maatschappelijke en politieke aktiviteiten geven daar blijk van.
Ik was voor mijn pensionering stedenbouwkundig-architectonisch ontwerper en daarnaast aktief in de vakbeweging en daarna voor de gemeenteraad in mijn gemeente. Nu ben ik voor mijn partij bestuurslid.

Mijn belangstelling voor beeldende kunst en cultuur is zeer groot. Als kind tekende ik al aardige prentjes en die hobby houd ik nog steeds in ere. Terzijde, ik ben geen beeldend kunstenaar maar amateur. Daarnaast fotografeer ik graag, gewoon huis-tuin/keuken/kiekjes, soms probeer ik een artistiek verantwoorde foto te maken.
Mijn kunst- en culturele belangstelling komt onder meer tot uitdrukking in mijn vrijwilligers activiteiten voor de lokale stichting voor kunst en cultuur. Daarnaast sta ik regelmatig in een Antiek- en Curiosa winkel, vooral gericht op lampen en meubels uit de Art Deco en aanverwante stijlen.

Bij deze introductie wil ik het even laten. Ik wil eerst meer (technische en andere) ervaring op doen met dit voor mij nieuwe blog zodat ik binnenkort ook mijn foto's en tekeningen kan laten zien.

Groet, Blogpieper.