Vanacht had ik een droom.
Ik liep van mijn ouderlijk huis aan de Utrechtsestraat naar mijn oude lagere school in Arnhem.
Die prachtige school stond aan de Schilderstraat, in de wijk Heijenoord. Een leuke tijd ondanks het feit dat ik liever op straat zwierf dan in de schoolbanken zat.
Jaren geleden werd mijn school afgebroken om plaats te maken voor woningbouw tussen de Schilderstraat en de Pompstraat. Heijenoord maar vooral Lombok waren de wijken waar ik als kind en puber speelde met mijn vrienden en vriendinnetjes. Ook was ik regelmatig bij vrienden in de Pompstraat en de Vijfzinnenstraat, beide straten met een achterbuurtkarakter.
In mijn droom wandelde ik van mijn huis, via de brug over het spoor en de Noordelijke Parallelweg, naar school. Ik was een dromer, ook tijdens de wandeling.
Mijn gedachten dwaalden af naar gevaarlijke situaties waarin ik een absolute hoofdrol vervulde, stoere jongensbeelden. Ik ben een beelddenker zoals dat heet. De beelden die zich voor mijn geest ontvouwden waren zo helder dat ik mijn wandeling even moest onderbreken. Ik zat op de rand van het trottoir, op die wijze kon ik de beelden rustig bekijken en genieten van mijn succes. Mijn benen lagen op de straat.
Ik voer op zee, was aangemonsterd als matroos. De zee kolkte, grote golven sloegen over de railing waaraan ik mij staande hield. Een levensgevaarlijke situatie maar iemand moest het werk doen, ook in gevaarlijke omstandigheden. Vrijwillig had ik mij dus voor die klus aangemeld.
Een van de andere bemanningsleden, de derde stuurman, liep naar het voordek en werd woest tegen het dek geworpen. Ik hield mijn adem in. Tot mijn ontzetting bleef hij liggen, bewusteloos nam ik aan.
Wat nu!
Ik liet de railing los en liep voorover gebogen, om bestand te zijn tegen de woeste golven, naar de stuurman. Hij was bewusteloos, zijn voet lag in een vreemde houding onder zijn jas.
Ik stelde koel vast dat hij daar niet kon blijven liggen, veel te gevaarlijk. Ik slingerde de man in een soepele beweging over mijn schouder en worstelde mij naar de dichtst bij zijnde deur. Met moeite kreeg ik de deur open en na het sluiten legde ik de stuurman voorzichtig op de vloer. Ik belde met mijn marifoon de kapitein om hulp en assistentie.
Een geweldige claxon haalde mij op dat moment uit mijn fantasie. Een auto, een lelijke eend, reed zowat over mijn voeten. Met een sprong ging ik achteruit redde mijn vege lijf. Door mijn levendige fantasie was ik de tijd vergeten, ik sprong op en rende naar mijn school in de Schilderstraat. Te laat, een gesloten deur! De congierge van mijn school opende de deur en keek mij vorsend aan en liet mij binnen. 'Ik zou nu niet graag in jouw schoenen staan jongen', bromde hij.
Ik was het met hem eens maar bedacht net op tijd dat ik nergens voor bevreesd moest zijn.
