Zondag bezocht ik met mijn lieve vriendin het Museum voor Moderne Kunsten in Arnhem.
Daar kom ik graag. Zowel voor de vaste als voor de wisselende exposities.
In mijn kindertijd en ook naarmate ik ouder werd, ik woonde op de Utrechtseweg vlakbij het museum, was ik op de woensdagmiddagen een vaste bezoeker. Ik kon er in die tijd dan gratis in, het fenomeen zakgeld kende ik nog niet.
Een bezoek aan het museum sloot naadloos aan bij mijn behoefte aan beeldende en andere kunsten.
Een behoefte die ik tot aan de dag van vandaag heb. Mede daardoor maak ik mij op dit moment ernstige zorgen over de aangekondigde bezuinigingsplannen. Ook over het gemak en het onbegrip waarmee dit kabinet praat over de rol van beeldende kunst en cultuur in de samenleving.
Maar terug naar deze bijdrage.
Ademloos keek ik in mijn kindertijd naar de -in die tijd- realistische schilderijen, zoals de boeiende schilderijen van onder meer Dick Ket. Naarmate ik meer van beeldende kunst ging begrijpen keek ik ook geboeid naar die prachtige en kleurrijke schilderijen van de moderne kunstenaars uit het begin van de vorige eeuw.
Tijdens een wandeling door het museum heb ik soms de behoefte aan een pauze. Aan een plek waar je even kunt nadenken over hetgeen je hebt gezien. In dit Arnhemse museum is dat altijd de zaal met het prachtige, panoramische uitzicht over de rivier de Rijn. Zo ook afgelopen zondag.
Die plek, dat uitzicht is voor mij zeer vertrouwd en steeds weer verrassend. Dat heeft te maken met de tijd van het jaar, met het weer en met het tijdstip waarop ik er ben.
Bovenstaande foto, het is helaas niet mijn beste, maakte ik laat in de zondagmiddag met mijn mobieltje.
